شعرها (صفحه 1)

ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود نی نام زما و نی‌نشان خواهد بود زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل زین پس چو نباشیم همان خواهد بود

ای دل غم این جهان فرسوده مخور بیهوده نئی غمان بیهوده مخور چون بوده گذشت و نیست نابوده پدید خوش باش غم بوده و نابوده مخور

بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد وز خوردن آدمی زمین سیر نشد مغرور بدانی که نخورده‌ ست ترا تعجیل مکن هم بخورد دیر نشد

❤️عشق چیز عجیبے ست وقتے از من دیڪتاتورے مے سازد ، زود رنج ڪه تنها تو را انحصارے مے خواهد از تو نازڪ دلے ڪه اشڪ مرا تاب نمے آورد … عشق چیز عجیبے نیست شاید اما من و تو عجیب … عاشق شده ایم ! ❤️❤️❤️

دی کوزه‌ گری بدیدم اندر بازار بر پاره گلی لگد همی زد بسیار و آن گل بزبان حال با او می‌گفت من همچو تو بوده‌ام مرا نیکودار

گاهی باید از همه چیز دل کند و رفت ! باید پلهای پشت سر را خراب و کرد و هیچ راه برگشتی هم باقی نگذاشت ! حتی اگر دوستش داشته باشی

در حدّ مرگ دل به دلت بستم اصلاً بفهم! در به درت هستم وقتی که پای عشق وسط باشد این را خدا گناه نمی داند تو سر تَر از تمام زنان هستی خونی! همیشه در شریان هستی اصلاً تو بهترينِ جهان هستی قلب من اشتباه نمی داند…

ملوانی شوریده خلبانی سر به هوا شاعری عاشق قصابی دل رحم کارگری ساده… آدم‌های زیادی در من هستند که عاشق هیچ کدامشان نیستی جلیل صفر بیگی

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند خواجه آن است که باشد غم خدمتکارش جای آن است که خون موج زند در دل لعل زین تغابن که خزف می‌شکند بازارش بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود این همه قول و غزل تعبیه در منقارش ای که از کوچه معشوقه ما می‌گذری بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست هر کجا هست خدایا به سلامت دارش صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل جانب عشق عزیز است فرومگذارش صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه به دو جام دگر آشفته شود دستارش دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود نازپرورد وصال است مجو آزارش

عشق از سر رفت بیرون و غرور او نرفت ناز مهمان را ز صاحب خانه می‌باید کشید صائب تبریزی