شعرها (صفحه 1)

تو را، گم نخواهــم ڪرد! درمن، مانده اے خیلے وقت است ڪه، تو را،جسـتجو ڪرده ام مے بینے، تا نامت را،مے برم دستـــانم، مے لـــرزد! چقدر شور بپا ڪرده اے ‌

خیال روی تو در هر طریق همره ماست خیال روی تو در هر طریق همره ماست نسیم موی تو پیوند جان آگه ماست به رغم مدعیانی که منع عشق کنند جمال چهره تو حجت موجه ماست ببین که سیب زنخدان تو چه می‌گوید هزار یوسف مصری فتاده در چه ماست اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد گناه بخت پریشان و دست کوته ماست به حاجب در خلوت سرای خاص بگو فلان ز گوشه نشینان خاک درگه ماست به صورت از نظر ما اگر چه محجوب است همیشه در نظر خاطر مرفه ماست اگر به سالی حافظ دری زند بگشای که سال‌هاست که مشتاق روی چون مه ماست

ای ابر چراست روز و شب چشم تو تر وی فاخته زار چند نالی به سحر ای لاله چرا جامه دریدی در بر از یار جدایید چو مسعود مگر مسعود سعد سلمان

برایم شعر بفرست حتی شعرهایی که عاشقان دیگرت برای تو می‌گویند می‌خواهم بدانم دیگران که دچار تو می‌شوند تا کجای شعر پیش می‌روند تا کجای عشق تا کجای جاده‌ای که من در انتهای آن ایستاده‌ام افشین یداللهی

با تواَم عشق قسم خورده ی پنهانی ِمن با تواَم بی خبر از حال و پریشانی ِ من با تواَم لعنتیِ خالي از احساس بفهم بی قرارت شده ام شاعره ی خاص بفهم لعنتی خسته ام از دوری و بی تاب شدن پای دلگیرترین خاطره ها آب شدن لعنتی خسته ام از حال بدم، زخم نزن بی تو محکوم به حبس ابدم، زخم نزن باورم كن كه به چشمان تو معتاد منم پادشاهی كه به جنگ آمد و افتاد منم قافیه باختم و شعر سرودم یعنی به هر آن كس كه تو را دید، حسودم یعنی… نفسم بندِ تو و درد مرا می خواند بعدِ تو حسرت دنیا به دلم می ماند..

تکه یخی که عاشق ابر عذاب می‌شود سر قرار عاشقی همیشه آب می‌شود به چشم فرش زیر پا، سقف که مبتلا شود روز وصالشان کسی خانه خراب می‌شود کنار قله‌های غم نخوان برای سنگ‌ها کوه که بغض می‌کند سنگ مذاب می‌شود باغ پر از گلی که شب به آسمان نظر کند صبح به دیگ می‌رود، غنچه گلاب می‌شود چه کرده‌ای تو با دلم که از تو پیش دیگران گلایه هم که می‌کنم شعر حساب می‌شود کاظم بهمنی

هر دم به بهانه ای تو را یاد کنم افسرده دلم به یاد تو شاد کنم بی تو دل من چو کلبه ای خاموش است با یاد تو این خرابه آباد کنم

گاهی باید از همه چیز دل کند و رفت ! باید پلهای پشت سر را خراب و کرد و هیچ راه برگشتی هم باقی نگذاشت ! حتی اگر دوستش داشته باشی

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است در بند سر زلف نگاری بوده‌ست این دسته که بر گردن او می‌بینی دستی‌ست که برگردن یاری بوده‌ست

این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت چون آب به جویبار و چون باد به دشت هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که نیامده‌ ست و روزی که گذشت