شعرها (صفحه 20)

یک شب برایش تا سحر «گلپونه‌ها» خواندم تنها به لبخندی مرا دیوانه می‌دانست فردای آن شب رفت فهمیدم که معنای «من مانده‌ام تنهای تنها» را نمی‌دانست بهروز آورزمان

تا در ره عشق آشنای تو شدم با صد غم و درد مبتلای تو شدم لیلی وش من به حال زارم بنگر مجنون زمانه از برای تو شدم وحشی بافقی

جهان بی عشق سامانی ندارد فلک بی میل دورانی ندارد نه مردم شد کسی کز عشق پاکست که مردم عشق و باقی آب و خاکست چراغ جمله عالم عقل و دینست تو عاشق شو که به ز آن جمله اینست امیرخسرو دهلوی

جز نقش تو در نظر نیامد ما را جز کوی تو رهگذر نیامد ما را خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت حقا که به چشم در نیامد ما را حافظ شیرازی

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم تا به کی در غم تو ناله شب گیر کنم حافظ

چو به خنده بازیابم اثر دهان تنگش صدف گهر نماید شکر عقیق رنگش بکنند رخ به ناخن بگزند لب به دندان همه ساحران بابل ز دو چشم شوخ و شنگش خاقانی

ای روی خوب تو سبب زندگانی‌ ام یک روزه وصل تو طرب جاودانی‌ ام جز با جمال تو نبود شادمانی‌ ام جز با وصال تو نبود کامرانی‌ ام بی‌ یاد روی خوب تو ار یک نفس زنم محسوب نیست آن نفس از زندگانی‌ ام دردی نهانی‌است مرا از فراق تو ای شادی تو آفت درد نهانی‌ ام انوری

هرچند نداری تو ز احساس، نشانی من عاشق لبخند توام، گرچه ندانی مغرور و بداخلاق بشو با همه اما با من به ازین باش که با خلق جهانی نفیسه سادات موسوی

رشته جان من سوخته بگسیخته باد گر ز عشق سر زلفت ندهم جان همه شب

در این هستی غم انگیز وقتی حتی روشن كردن یک چراغ ساده «دوستت دارم» كام زندگی را تلخ می‌كند وقتی شنیدن دقیقه ای صدای بهشتی‌ات زندگی را تا مرزهای دوزخ می‌لغزاند دیگر نازنین من چه جای اندوه؟ چه جای اگر؟ چه جای كاش؟ و من… این حرف آخر نیست! به ارتفاع ابدیت دوستت دارم حتی اگر به رسم پرهیزکاری های صوفیانه از لذت گفتنش امتناع كنم مصطفی مستور