شعرها (صفحه 20)

نگارینا دل و جانم ته داری همه پیدا و پنهانم ته داری‌ نمی‌دونم که این درد از که دارم همی دونم که درمانم ته داری باباطاهر

لبت، تنت، سخنت، چهره‌ات تماشایی آهای دختر رعنا چقدر زیبایی به زعم من تو میان تمام مردم شهر سرآمد همه دختران و زن‌هایی به زیر پیرهن تو بهشت گمشده ایست حرارت بدنت دوزخی‌ست رویایی بگو که مادر تو کیست که این چنین زادست دو چشم شرقی و یک صورت اروپایی جنوب داغ لبت سرخی غروب خزر شمال خیس نگاهت خلیج تنهایی تنت روایتی از برف‌های قطب جنوب خودت روایتی از یک پری دریایی پر از حکایت ناگفته‌ای و می‌دانم که تو نخوانده‌ترین داستان دنیایی محمود غریبی

عاشق که باشی شعر شور دیگری دارد لیلی و مجنون قصه شیرین‌تری دارد دیوان حافظ را شبی صد دفعه می‌بوسی هر دفعه از آن دفعه فال بهتری دارد حتی سؤالات کتاب تست کنکورت عاشق که باشی بیت‌های محشری دارد با خواندن بعضی غزل‌ها تازه می‌فهمی هر شاعری در سینه‌اش پیغمبری دارد حرف دلت را با غزل حالی کنی سخت است شاعر که باشی عشق زجر دیگری دارد بهمن صباغ‌زاده

اگه می گفتی می خوامت دلم دیگه غصه نداشت شب چشام خوابش می برد نیازی به قصه نداشت اگه می گفتی می خوامت تو دنیا چیزی کم نبود رو خاطرات خوبمون هاشور زرد غم نبود

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود یا رب اندر کنف سایه آن سرو بلند گر من سوخته یک دم بنشینم چه شود حافظ

در این هستی غم انگیز وقتی حتی روشن كردن یک چراغ ساده «دوستت دارم» كام زندگی را تلخ می‌كند وقتی شنیدن دقیقه ای صدای بهشتی‌ات زندگی را تا مرزهای دوزخ می‌لغزاند دیگر نازنین من چه جای اندوه؟ چه جای اگر؟ چه جای كاش؟ و من… این حرف آخر نیست! به ارتفاع ابدیت دوستت دارم حتی اگر به رسم پرهیزکاری های صوفیانه از لذت گفتنش امتناع كنم مصطفی مستور

روزی که برای اولین بار تو را خواهم بوسید یادت باشد کار ناتمامی نداشته باشی یادت باشد حرف‌های آخرت را به خودت و همه گفته باشی فکر برگشتن به روزهای قبل از بوسیدنم را از سرت بیرون کن تو در جاده‌ای بی‌بازگشت قدم می‌گذاری که شباهتی به خیابان‌های شهر ندارد با تردید بی‌تردید کم می‌آوری.. دکتر افشین یداللهی

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد دگر نصیحت مردم حکایت است به گوشم

بوی شور انگیز باران می دهی با نگاهت بر دلم جان می دهی بسکه خوب ومھربان و صادقی بر دلم عشقی فراوان می دهی

وعده کردم که به تو سر نزنم برسم تا دم در ،در نزنم قول دادم به غزلهای خودم زل به چشمان تو دیگر نزنم مطمن باش خیالت راحت گله ای از تو به دفتر نزنم این چه رسمیست که باید یک عمر حرف خود را به تو اخر نزنم برو ای عشق برو تا دیگر روی دستان تو پرپر نزنم.